صیغه یا ازدواج موقت
صیغه ، که به آن متعه ، ازدواج موقت و نکاح منقطع نیز گفته میشود ، در قوانین جمهوری اسلامی ایران به رسمیت شناحته شده ، اما شرایطی دارد که به شرح ذیل ، بیان می گردد .
بر اساس ماده 1075 قانون مدنی : " نکاح وقتی منقطع است که برای مدت معیّنی واقع شده باشد "
و بر اساس ماده 1076 قانون مدنی : " مدت نکاح منقطع باید کاملا معیّن شود "
بنابر این ، صیغه بر اساس ضوابط مذهب شیعه و قانون مدنی پذیرفته شده و دارای اعتبار قانونی است .
احکام صیغه اینگونه است که :
در نکاح منقطع ، مدت باید کاملا معیّن شود . و مادام که مدت به اثبات نرسد ، نکاح بدون مدت ، دائم تلقی خواهد شد .
چنانچه نیاز به صدور گواهی ازدواج موقت باشد ، مرجع صدور گواهی مذکور ، همان مرجع ثبت کننده این ازدواج و دفتر رسمی ازدواج است . و چنانچه ازدواج موقت به ثبت نرسیده باشد ، مرجعی برای صدور گواهی وجود ندارد . و در صورت بروز اختلاف بین زوجین ، دادگاه صالح برای رسیدگی به اختلافات ، دادگاه خانواده است .
ذکر صداق یا همان مهریه ، عنصر نکاح منقطع است . عدم تعیین مهر ولو اگر فراموش شود هم ، مبطل عقد است.
ایام حیض ( پریود ) و نیز فوت زوجه موجب اسقاط مهریه نیست .
اگر شوهر تا آخر مدت در عقد موقت با زن نزدیکی نکند مهریه ساقط نمی شود .
ذکر مدت ، شرط صحت عقد موقت است و مدت نباید مبهم باشد .
در عقد متعه ، زوجین از یکدیگر ارث نمی برند . مگر آنکه شرط وراثت برای همدیگر یا یکی از آنها شده باشد .
زنی که در عقد منقطعه هست ، نفقه به او تعلق نمی گیرد . مگر آنکه در عقد شرط نفقه هم بشود .
هرگاه مدت متعه سپری شود و یا بذل مدت توسط شوهر به عمل آید ، زوجه از زوج فارق و جداست و زوج حق ندارد در عدّه به او رجوع کند .
طلاق ؛ مخصوص عقد دائم است ، و زن منقطعه با انقضاء مدت یا بذل از طرف شوهر از زوجیت خارج می شود.
